پایگاه تحلیلی خبری شعار سال

دقیقا در تاریخ ۶ بهمن ماه ۱۳۹۸ بعد از درگیری ایجاد شده با کارمند یکی از بانک‌ها و عدم انجام امورات بانکی بدلیل نداشتن کارت ملی جدید یا برگه درخواست کارت ملی جدید (منظور همان کاغذ پاره معروف است)، به دفاتر خدمات الکترونیک دولت مراجعه نموده و درخواست کارت ملی جدید کردیم. چند روز پیش پیامکی مبنی بر آماده بودن کارت ملی و ضرورت حضور در دفتر مربوطه دریافت کردیم. حال چند سوال برایمان پیش آمده است؟ چرا عمر و اعصاب و سلامت شهروندان با قلدربازی‌ها و بخشنامه محوری مدیران باید هدر برود؟ در این د سال و نیم، ما فقط و فقط با کارت ملی قدیم کار کرده ایم و صرفا بشکل محدود درخواست روئیت کاغذ پاره ثبت نام شده است؟ کجای دین، اخلاق، حکمرانی خوب و علم، توصیه به این شیوه مدیریت و این نوع تعامل در روند خدمات رسانی به ارباب رجوع کرده است؟ درگیری پشت درگیری، چرا که بعضی از کوتوله‌های مدیریت دولتی، کارشان را بلد نیستند. چندبار وعده اتمام و به روز رسانی صدور کارت ملی در دولت قبل داده شد؟ چرا باید اجازه این حد دولتی گرایی ناکارآمد و نظام بروکراسی غیرپاسخگو داده شود؟ آیا وزیر محترم کشور، می‌تواند به وعده دو ماهه خود برای اتمام پشت نوبتی‌ها و به روز کردن فرآیند صدور کارت ملی، جامه عمل بپوشد؟ باور بفرمائید با تمام علایق دینی و وطن دوستی و اجتماع گرایی خودمان، تاسف می‌خوریم که با این حد سخیف از مدیریت اجرایی درگیریم. تعبیر به سو نشود، صرفا درد دل بود.

مقاله حاضر ضمن تفکیک بین دو برداشت از روشن اندیشی، موسوم به روشن اندیشی رادیکال یا حداکثری و روشن اندیشی منعطف یا حداقلی، به تبیین و دفاع از روشن اندیشی حداقلی و کثرتگرا می‌پردازد و آنرا بمنزله طرحی برای بازنگری و بازسازی روشنفکری دینی که اکنون به روشن اندیشی حداکثری گرایش یافته است ارائه می‌دهد.

این روزها، نمی‌توانی فرم استخدام پر کنی، مگر اینکه مدرکی دانشگاهی داشته باشی. اما اگر قرار باشد همۀ کار‌های جامعه مدرک دانشگاهی لازم داشته باشند، آن‌وقت است که بحران شروع می‌شود، همان بحرانی که دیوید گودهارت آن را سرمنشأ نابرابری‌های بی‌شمارِ جامعه می‌داند. گودهارت، مؤسس مجلۀ پراسپکت، در کتاب جدید خود، از بلایی سخن می‌گوید که دانشگاه‌زدگی بر سر اقتصاد کشورش درآورده.